ok. 5 minut czytania – polub, linkuj, komentuj!

Chyba pierwszy raz zdarza mi się recenzować grę, choć sama przeczytałam takich recenzji w mojej karierze gracza bardzo wiele. Cieszę się, że mój debiut jest związany z grą edukacyjną "BIG game" Fundacji Mimo Wieku. 

O grze dowiedziałam się przypadkiem, gdy (na szczęście) postanowiłam wejść na stronę Fundacji, by odświeżyć sobie wiedzę dotyczącą jednego z projektów – „Wzorcowego mieszkania dla seniorów: U siebie mimo wieku”. 

Jako zapalony gracz gier różnorakich z ciekawością podeszłam do najnowszego projektu Fundacji.  Z aktualności wynikało, że została stworzona gra on-line, której celem jest zwiększenie wiedzy na temat inkluzywności społecznej, a także, że jest ona bezpłatna i dedykowana każdemu, kto chciałby ten temat zgłębić. Co ciekawe i ważne, gra dostępna jest w pięciu językach. Przetłumaczona została na angielski, polski, holenderski, niemiecki i portugalski, co daje jej, moim zdaniem, wymiar międzykulturowy. Fakt ten nie będzie zaskoczeniem, jeśli dodam, że gra powstała właśnie, jako efekt działań i kooperacji Fundacji w ramach projektu Erasmus + w latach 2020-2022.

Gra wpisuje się w misję Fundacji, czyli projektowania, wdrażania i promowania rozwiązań przyjaznych osobom starszym. Szczególnie zaakcentowane zostały rozwiązania przestrzenne, związane z funkcjonowaniem miast, zgodnie z ideą miast i społeczności przyjaznych starzeniu się Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). Dla przypomnienia – idea ta składa się z ośmiu obszarów tematycznych m.in. mieszkalnictwa, mobilności i właśnie przestrzeni publicznych.

Co bym odpowiedziała, gdyby ktoś zapytał mnie, czy gra jest dobra? Odpowiedziałabym, że tak. Choć ten tekst powstał także po to,  by każdy mógł wyrobić sobie własne zdanie i po jego przeczytaniu wejść na stronę http://big-game.eu/game/ i zagrać w tytułową Wielką Grę.

Co więcej, myślę, że za pozytywną oceną można pójść i o krok dalej, i zacząć się zastanawiać, jak i gdzie grę z  sukcesem można wykorzystać. Moim zdaniem zarówno w trakcie szkoleń, jak i warsztatów np. dotyczących kompetencji miękkich - edukacji włączającej czy wychowania d(o) starości. Warto także pomyśleć o grze, jako narzędziu do samorozwoju.

Zacznijmy od warstwy wizualnej. Myślę, że projekt graficzny i jego atrakcyjność nie jest dla gracza bez znaczenia. Z pewnością łatwiej zanurzyć się w taki wirtualny świat, który nam się wizualnie podoba. Tu animowany, trochę komiksowy styl bardzo przypadł mi do gustu, przywołując wspomnienia wielu godzin spędzonych właśnie przy grach przygodowych typu „point and click”. I tu na potwierdzenie niech pojawią się takie tytuły, jak „Syberia”, „Broken Sword” , przesycona kolorami i komicznymi motywami „Ace Ventura” czy ręcznie malowana z dwuwymiarową grafiką polska gra „Chłopki nie płaczą”. Grałam, grałam i jeszcze raz grałam. 

Na pogłębioną immersję w tym gatunku gier będą miały z pewnością wpływ dobra fabuła czy dobrze przemyślane zagadki i misje. Ich poziom trudności i logiczna (choć nie zawsze) przyczynowość powinna cały czas utrzymywać zaangażowanie gracza. Na szczęście grze BIG game nie można odmówić fabuły, za to na pierwszy plan (dzięki możliwości personalizacji i natychmiastowej informacji zwrotnej) wychodzi jej edukacyjny charakter. I moim zdaniem, to bardzo dobrze. 

Podsumowując – jest to uproszczona, dwuwymiarowa gra typu point and click nakierowana na działanie gracza, mająca „w praktyce” wykorzystać jego wiedzę na temat działań wspierających inkluzję społeczną – czyli takich działań, które dostrzegą i mądrze odpowiedzą na wyzwania i potrzeby różnych generacji, które tworzą jedną społeczność. Działania te powinny być holistyczne – uwzględniające każdego, także osoby z ograniczeniami fizycznymi, psychicznymi czy społecznymi. 

Kto zatem szuka gry, by zabić nudę czy po prostu się pobawić, odsyłam do tytułów powyżej. Kto chce się sprawdzić, zweryfikować swoją wiedzę i zdobyć nową, zapraszam do czytania dalej. 

Gra przenosi nas do miasta Big City (tutaj słowo „BIG” ma także dodatkowe znaczenie – projektowo BIG wykorzystano jako akronimy słów Building Inclusive environments for all Generations – dostępne środowisko zabudowane dla wszystkich pokoleń). W grze poznajemy Burmistrzynię tego miasta, która prosi nas o wsparcie pięciu mieszkańców, w pięciu różnych lokalizacjach i miejscach (przystanek autobusowy, park, ośrodek zdrowia/pomocy społecznej, centrum handlowe i mieszkanie). 

W trakcie gry, co fajne, można zmieniać postacie, jak i lokalizacje. I tak mamy do wyboru pomoc i wsparcie pięciu osób: osobę z problemami ruchowymi (71-letni Dennis), z demencją (78-letnia Ewa), w ciąży (32-letnia Ann), doświadczającej izolacji społecznej (15-letni Peter) czy rodzica samotnie wychowującego małe dziecko (36-letni Waldemar). 

W zależności od podejścia, wiedzy czy preferencji, będzie to wsparcie na poziomie mikro – czyli zaproponujemy pomoc własną, po rozwiązania w skali makro – wskazanie na chęć wypracowania modelu, działań strukturalnych czy uświadamiających społecznie np. w formie kampanii. 

Po wybraniu konkretnej odpowiedzi z trzech możliwych od każdej postaci dostaniemy  informację zwrotną, w jakim stopniu nasz pomysł wsparcia jest uniwersalny i dostosowany do konkretnych potrzeb. Grę uatrakcyjniają przerywniki i dodatkowe zadania w postaci quizów czy interaktywnego przenoszenia przedmiotów. Za duży plus uznaję sposób skonstruowania gry i łatwość w zmienianiu postaci i okoliczności. Czas gry także w żaden sposób nas nie ogranicza. Możemy wybrać jeden „case” lub przejść przez wszystkie lokalizacje. Dla lubiących zbieranie monet czy bycie nimi nagradzanymi spieszę donieść, że tu także jest taka możliwość. Mnie ona może nie ujęła, choć pilnowałam, by widoczny poziom zadowolenia mieszkańca nie spadł poniżej neutralnego poziomu! 

Z czystym sercem i głową pełną dobrych doświadczeń polecam Entertainment-Education (edurozrywkę), jaką jest z pewnością Wielka Gra/ BIG game Fundacji Mimo Wieku. Przesyłam też wielkie gratulacje i słowa uznania jej Twórcom. 

dr Nina Woderska – z wykształcenia pedagog, wykładowca na studiach podyplomowych z psychogerontologii na Uniwersytecie Wrocławskim i w Wyższej Szkole Nauk o Zdrowiu, pracownik Centrum Inicjatyw Senioralnych w Poznaniu oraz trener w Stowarzyszeniu Centrum Rozwoju Edukacji Obywatelskiej CREO. Ambasadorka EPALE.

Zobacz także:

Wolontariat na rzecz seniorów w DPS-ach? Tak, ale jak? Rekomendacje jak zacząć i o czym warto pamiętać

Uważność i wdzięczność. Work-life balance w praktyce

Spotkajmy się w piątek o dziesiątej. Inspiracje i pomysły na zajęcia z seniorami

6 wskazówek, o których warto pamiętać podczas nawiązywania relacji z seniorkami i seniorami

Jak wypełnić powszechną lukę kompetencyjną w środowisku pracy? O aktywizacji seniorów