Korte bio

Ik ben Hakan Eyimen, 26 jaar. Bijna 3 jaar geleden vluchtte ik uit Turkije om politieke redenen. Na enkele weken in Brussel, kwam ik uiteindelijk terecht in het asielcentrum van Lanaken (Limburg). Dat was in volle corona-periode en was er 6 maanden geen Nederlandse les. Toch wou ik zo snel mogelijk Nederlands leren. Daarvoor gebruikte ik Duolingo, Memrise en Google Translate op mijn gsm. Maar de internetverbinding in het asielcentrum was niet altijd goed en de uitspraak op die apps was ook niet hoe er in Vlaanderen wordt gesproken. Zonder begeleiding een taal leren is toch niet zo gemakkelijk, maar het lukte wel. Na een tijdje kon ik de krant of een boek lezen. Ik keek naar TV-programma's in het Nederlands en ik luisterde naar podcasts.

Mijn verhaal 

Na 9 maanden in het asielcentrum begon ik zelfs wat te tolken voor andere Turkse vluchtelingen. Zelf probeerde ik zoveel mogelijk dingen te doen. Ik wou ook graag een opleiding volgen. In Hasselt volgde ik daarvoor eerst een (IVANHOE)-traject om me daarop voor te bereiden. Dat was een combinatie van cursussen en opleidingen ingericht door het Agentschap Integratie en Inburgering, VDAB, Leerwinkel Genk, Hogeschool PXL, UCLL, UHasselt en alle Limburgse centra voor volwassenenonderwijs. Daarna ging ik naar een hogeschool om IT te studeren. Vooral de academische taal vond ik daar nog te moeilijk, dus schreef ik me uit. Waar ik echter heel veel van leerde was het buddy-project.   

Daarbij worden anderstaligen gekoppeld aan Nederlandstaligen om de taal te oefenen. Bij een uitstap leerde ik een man kennen die een beetje Turks sprak door zijn vakanties in Turkije. We geraakten aan de praat, en zo werd hij mijn buddy. Nu praten we elke week met elkaar. Maar we zijn ook echt vrienden geworden. We spreken ook in het weekend af, sturen mails of berichten via WhatsApp. 

Ik heb ook heel goede herinneringen aan een toneelstuk waar ik aan mee deed. Dat was onder leiding van Stefan Perceval, een bekende acteur en regisseur van HETGEVOLG. In Turkije werkte ik in de filmsector. Toen ik dus een oproep zag om mee te spelen in een toneelstuk, twijfelde ik niet. Dat was echt een leuke ervaring. In dat toneelstuk waren we met 2 anderstalige spelers. De anderen waren allemaal Belgen, maar het was geen bezwaar dat ik nog niet perfect Nederlands sprak. 

Je hebt natuurlijk het toneelstuk dat er moet komen. Maar ik leerde zo ook veel mensen kennen. Na een repetitie voelde ik me altijd echt goed. Ik leerde er echt praten met mensen. Zo durfde ik mensen ook aanspreken, zelfs gewoon op straat. Ook op persoonlijk vlak deed het heel veel voor mij. Ik voelde mij daar gewoon terug mens. Ons toneelstuk kreeg de naam ‘Stemmen van de ziel’.  

Nu wil ik andere vluchtelingen die in België aankomen helpen. Ik ben zo zelf buddy geworden van een man uit Syrië. Ik weet ook wat de moeilijkheden zijn om de taal te leren. Daar wil ik bij helpen want ik heb zelf ervaren hoe alles werkt. Daarom maakte ik een website met duidelijke info www.hakaneyimen.com. Daarop vinden mensen alle instanties die je nodig hebt als nieuwkomer. Ik maak ook filmpjes. Die publiceer ik op mijn YouTube-kanaal. Binnenkort wil ik ook online gesprekken organiseren voor nieuwkomers. Ik werk een avond per week als vrijwilliger via Zoom voor mensen die Nederlands willen leren. 

Ik denk zelfs aan een krantje met verhalen door en voor anderstaligen.   

Ik heb een website gelanceerd voor de mensen in de provincie Limburg, waar ik zelf woon: https://e-limburg.com/
De bedoeling is om de mensen die de kennis hebben samen te brengen met de mensen die het nodig hebben,
om mensen met verschillende perspectieven te verbinden zodat ze elkaar beter kunnen begrijpen en iedereen zijn kennis kan delen. 

Op dit moment werk ik op andere plaatsen als vrijwilliger: bij Arktos als animator met kinderen, bij Avansa in de redactieraad, en soms als redacteur of interviewer voor bijdragen in hun tijdschrift. Ik werk ook nog bij Vluchtelingenwerk Vlaanderen (Via Zoom). Daarnaast volg ik Nederlands (4.2 niveau) aan PCVO Moderne Talen in Hasselt. En in de namiddag volg ik nog een cursus om mijn rijbewijs te halen. Ik kan dus goed mijn dagen vullen.  

Vanuit mijn eigen ervaringen zou ik graag zien dat er meer ingezet wordt op digitaal leren. Er zou ook meer ondersteuning moeten zijn vanuit de asielcentra waar het aankomt op leren en het ontdekken van welke leermogelijkheden hier allemaal zijn. 

Tijdens de corona-crisis hebben we ervaren en geleerd dat digitaal leren ook mogelijk is. Voor sommigen is het zelfs gemakkelijker. De drempel om eraan te beginnen is lager. Er kan meer op eigen maat geleerd worden tegenover leren in klasverband.

Mensen zouden meer toegepast moeten kunnen leren en vanuit de praktijk. De combinatie van leren en vrijwilligerswerk of werk en leren zou gemakkelijker moeten kunnen. Leren met een buddy is zeer belangrijk om te integreren in de samenleving.

Door via kunst te leren versterk je ook je zelfvertrouwen en zelfkennis. Tot slot is het belangrijk dat mensen en zeker anderstalige nieuwkomers weten waar ze terecht kunnen om te leren. Dit was mijn frustratie die ik nu, door het maken van een eigen website, heb kunnen omzetten in iets goed wat hopelijk vele anderen kan helpen en inspireren. 

Het is belangrijk dat mensen en zeker anderstalige nieuwkomers weten waar ze terecht kunnen om te leren. 

3 relevante vaardigheden voor de toekomst?