ok. 3 minuty czytania – polub, linkuj, komentuj! 

Pedagogika cyrku to metoda pracy z różnorodnymi grupami, dzięki której może zintegrować zespół, rozwijać umiejętności miękkie oraz wspierać rehabilitację czy resocjalizację. W drugiej części tekstu chcę przedstawić różnorodne zastosowania pedagogiki cyrku oraz korzyści z jej wykorzystania.

^{fot. archiwum autorki}

Warsztaty wykorzystujące rekwizyty cyrkowe stają się popularniejszą formą spędzania wolnego czasu, ale ich elementy są także wplatane do programów szkoleniowych czy działań projektowych. W cyrku ważny jest szeroki wachlarz dyscyplin oraz rekwizytów, dzięki czemu zawsze jest trick, którego jeszcze się nie potrafi czy dyscyplina, której można spróbować. Dziedzinami cieszącymi się największą popularnością są:

• żonglerka (chustki, piłki, obręcze, maczugi, diabolo, flowerstick, żonglerka ogniowa – fire show),
• akrobatyka (grupowa, partnerska, na kole, na chuście, na trapezie),
• ekwilibrystyka (slackline, rolla boola, kula ekwilibrystyczna).

Przede wszystkim żonglowanie stosowane jest w edukacji oraz terapii. Ćwiczenia z chusteczkami lub piłeczkami szczególnie korzystne są dla osób z dysleksją, z zaburzenia integracji sensorycznej, z ADHD, z chorobą Parkinsonem, czy demencją. Żonglowania uczą się seniorzy i seniorki podczas rehabilitacji czy zajęć w klubie seniora, ale także menadżerowie firm. Dyscyplina ta szczególnie zainteresowała naukowców i pedagogów. Kinezjologia edukacyjna podkreśla pozytywny wpływ żonglowania na rozwój, ponieważ to ruchu wzmacnia proces efektywnego procesu uczenia się i zapamiętywania. Naukowcy określili żonglowanie stanem zrelaksowanej koncentracji, ponieważ podczas tego ćwiczenia nasz umysł i ciało jednocześnie jest pobudzone i odpoczywa.

Gdy żonglujemy to pewne, że rekwizyty będą lecieć w górę, ale także będą upadać. W nauce trudności i błędy są pewne, ale też nie są łatwe, dlatego uczymy się pokonywania trudności, przeżywania stresu i trudnych emocji. Z nabywaniem nowych umiejętności na rekwizytach cyrkowych ćwiczymy  cierpliwość, wytrwałość, determinację i systematyczność. Jest to analogią do życia codziennego czy problemów w pracy zawodowej, ponieważ obrazuje to etapy uczenia się i sposoby na kreatywne rozwiązania.

^{fot. archiwum autorki}

Zadania na różnorodnych rekwizytach cyrkowych, dzięki używaniu obu rąk i przekraczaniu linii środka, uczą precyzji ruchu, świadomości ciała i pomagają zmniejszyć napięcie mięśni. To trening obu półkul mózgu, rozwój refleksu, koncentracji, kreatywności, wzmocnienie akceptacji oraz samooceny. Dzięki udziałowi w wspólnych ćwiczeniach cyrkowych poprawiamy poczucie bezpieczeństwa w grupie. komunikację, odpowiedzialność za innych, zaufanie do samego siebie i grupy, ponieważ często trenujemy z znajomymi, współpracownikami/współpracowniczkami czy z rodziną. Podczas ćwiczeń nie ma podziałów, barier i hierarchii, każdy uczy się od każdego. Istotna jest wspólna aktywności, przeżycia i dzielenie się doświadczeniem.

Dzięki tak wielu rekwizytom oraz szerokiemu oddziaływaniu pedagogika cyrku jest wykorzystywana:

• w pracy indywidualnej (psychologicznej, terapeutycznej, tutoringowej)
• w biznesie (szkolenia, integracja zespołów pracowniczych, przedstawienie procesów grupowych i procesu nauki)
•  edukacji formalnej i nieformalnej w rehabilitacji (szczególnie osób z niepełnosprawnościami, osób starszych)
• w resocjalizacji (np. w Salezjańskim Ośrodku Wychowawczym w Różanymstoku)
• ....

Pedagogika cyrku to dla mnie metoda o bardzo dużym potencjale, który jeszcze jest nieodkryty. Rekwizyty cyrkowe dają dużo możliwości, wśród których każdy - zarówno trener/ka, jak i uczestnik/czka - może znaleźć coś dla siebie.

Zobacz także:

Potencjał pedagogika cyrku w pracy z grupą – część 1