Schrijven is een belangrijke basisvaardigheid. Om mee te kunnen draaien in de maatschappij moet je bijvoorbeeld formulieren kunnen invullen, e-mails schrijven, brieven om een abonnement op te zeggen. Als je schrijfvaardig in de breedte wil zijn, gaat het ook om andere dingen: Wie ben je, waar kom je vandaan, hoe kun je je zelfvertrouwen vergroten, welke keuzes maak je op basis van eigen verleden? Je levensverhaal schrijven is een mooie manier om deze aspecten van jezelf te ontdekken en versterken.

Lees hier meer over levensverhaaldeskundige José Franssen, over haar werk en passie

“Ik mocht als eerste in onze familie studeren en ik werd andragoge. Ik werkte mijn hele leven met veel passie, nieuwsgierigheid en vernieuwingsdrang. Als vormingswerkster, als docente op een hogeschool, als supervisor en coach, en als kleine zelfstandige projectontwikkelaar (begeleidster, leraar en trainer).
Mijn hele leven schreef en schrijf ik en ik maakte van die liefde mijn werk. Ik gaf les in het schrijven van verhalen, van gedichten, van reisverhalen, van rapporten, beleidsstukken, artikelen, eindwerkstukken. Alle soorten schrijven in cursussen, workshops, trainingen in heel het land en soms daarbuiten. Ik werd levensverhalendeskundige: in de loop van de tijd bleek dat de rode draad in mijn werk. Ik weet inmiddels (bijna) alles over levensverhalen, autobiografieën, levensdozen, levensboeken, herinneringsdocumenten, voorlezen aan ouderen, optekenen van verhalen en schrijven van eigen levensverhalen. Ik was altijd op zoek naar het nieuwe, en ik beschreef de door mij ontwikkelde methodes in boeken. Ook al zie ik in de spiegel nooit een schrijfster, ik schreef wel zo’n tien boeken over mijn werk. Sommige daarvan zijn collectors items geworden, is mij wel eens verteld. Ik schreef tot nu toe één eigen levensverhaal, over de zorg voor mijn moeder.”

De bloesjes van mijn moeder

Hoe begin ik het verhaal van de bloesjes? Bij de dood van mijn moeder? Het verdelen en opruimen van haar kleren en de weinige dingen die ze nog had? Het meeste ging weg, maar mijn zus Lia nam de bloesjes mee. Ze wilde er patchworkdekentjes van maken, later een keer, voor haar kinderen of kleinkinderen. Bloesjes bewaren om ze een nieuw leven te geven, maar niet meteen. De bloesjes verdwenen in grote plastic zakken. Ze stonden lange tijd in haar schuur.
Ik kan ook beginnen bij mezelf. Ik werkte in de jaren na mijn moeders dood aan mijn boek Hou me maar vast; Mijn moeder, Alzheimer en ik. Mijn verhaal over twaalf jaar zorgen. Teruglezen van alle oude dagboeken. Zoeken naar en vinden van woorden. Het schrijven was natuurlijk ook verwerken van wat er allemaal geweest was. Ik bekeek in die tijd vaak de vele foto’s die ik van mijn moeder gemaakt had. En steeds weer zag ik haar in die bloesjes. Ik vroeg aan Lia of ik de bloesjes nog even mocht hebben om ze te fotograferen. Ik wist toen nog niet waarom, ik wilde iets doen met de foto’s van mijn moeder, misschien kon ik van de bloesprints mooie achtergronden maken. Ik wilde de bloesjes niet verloren laten gaan. Ik wilde ze nog een keer vasthouden. Zo kwam ik thuis met grote zakken vol bloesjes.

Het verhaal over de bloesjes is nog niet af. Wil je verder lezen? Wil je meer weten over Jose Franssen? Wil je nadenken over hoe jij het schrijven van levensverhalen kunt integreren in je eigen werk en leven? Bezoek dan de website van José: http://www.josefranssen.nl/

Dit blog hoort bij het Dossier Basisvaardig in de breedte