ok. 6 minut czytania - polub, linkuj, komentuj!

---

Technologia informatyczna, a szczególnie rozwój narzędzi komunikacyjnych, współdzielenia zasobów, samodzielnej publikacji znacząco wspierają ideę budowania społeczności uczących się. Obserwuję różne wcielenia tego typu zjawisk i myślę, że warto im się przyjrzeć, żeby świadomie zadecydować, które społeczności wykorzystać w swoim rozwoju.

Grupy zorientowane na społeczność

Jeśli o społeczności mowa, to naturalnym wyborem wydają się media społecznościowe. Od kilku lat obserwujemy wiele działających grup na Facebooku i LinkedIn, które przyciągają osoby o podobnych zainteresowaniach. Grupa tego typu definiowana jest przez społeczność – trenerów, mendedżerów, pracowników jakiejś branży itp.

W grupach pojawiają się kolejne posty osób, które piszą na forum, umieszczają pytania, ogłoszenia, mniej lub bardziej zawoalowane reklamy. Sam mechanizm grup oferowany przez Facebook lub LinkedIn to tylko technologia (w sumie to forma dyskusji moderowanej z mechanizmami oceny postów), a liczy się to, co się dzieje w grupach, co w nich możemy dostać, jaka wartość jest w przeglądaniu kolejnych postów. I z tym bywa różnie. Jeśli grupa jest zdefiniowana szeroko (wszyscy zajmujący się uczeniem, trenerzy, menedżerowie), to tematyka postów jest dość rozmyta. Raczej poznasz tutaj aktywnych członków niż znajdziesz super wskazówki. Możesz zadać konkretne pytanie i wtedy jest spora szansa, że ktoś rzetelnie odpowie.

Dla mnie, z racji zainteresowań, bardzo wartościową społecznością jest grupa e-Learning Robię administrowana przez Piotrka Peszkę i Michała Szumińskiego. Grupa liczy ok. 3.700 ludzi i łączy ludzi zajmujących się e-learningiem.  Poza wykorzystaniem mechanizmu grup Facebooka w grupie pojawiają się otwarte spotkania online oraz w realu. Bez tematów, bez zadęcia – po prostu wpadnij i pogadaj z kolegami i koleżankami o podobnych zainteresowaniach.

Jak wspomniałem – szerokie zdefiniowanie grupy (wszyscy od e-learningu) – powoduje, że w tego typu grupie nie każdy post jest dla ciebie, ale może się okazać, że poznasz ludzi, którzy znają się na rzeczach komplementarnych do twojej specjalizacji i to daje pole do współpracy.

Moim zdaniem takie grupy nadają się przede wszystkim do tego, by być w kontakcie z ludźmi z branży. Jesteś silny siłą swojej sieci i może warto szukać tam partnerów. Merytorycznie też można się rozwinąć, choć należy pamiętać, że wiele postów dla ciebie nie na temat lub będzie promowało coś, co cię nie interesuje.

^{Photo by Samantha Borges on Unsplash}

Grupy wąsko zdefiniowane

W sieci znajdziemy też grupy o węższej specjalizacji – na przykład grupy osób pracujących konkretną metodą lub używających konkretnego narzędzia. Jeśli stosujesz w projektach Moodle lub na przykład Articulate to znajdziesz w nich wskazówki dotyczące tego narzędzia. Takie grupy niekoniecznie są na FB lub LinkedIn, ale również na innych narzędziach grup dyskusyjnych i mogą być administrowane przez dostawców narzędzia lub metody lub prężnych użytkowników.

To świetne miejsce do poznawania konkretnej metody lub narzędzia i zgłębiania zaawansowanych tajników. Lektura postów pozwala na poznawanie nowych aspektów związanych z tematem grupy. Można też zadawać pytania licząc na to, że inni użytkownicy pomogą rozwiązać twoje problemy. W tym przypadku wąska specjalizacja jest zaletą, ponieważ użytkownika metody lub narzędzia większość postów jest „na temat”.

Orientacja na problem

Zupełnie inaczej są zorganizowane narzędzia zorientowane na rozwiązywanie problemów. To miejsca, w których przede wszystkim króluje wyszukiwarka, bo przede wszystkim szukamy tam rozwiązania konkretnego problemu. Ileż to razy uratował mi skórę lub oszczędził czas portal Stack Overflow. Nigdy nie przeglądam tam kolejnych postów, tylko szukam konkretnego rozwiązania, które znajdę nawet jeśli dyskusja na ten temat odbyła się wiele miesięcy temu. Grupy te zwykle mają mechanizmy pozwalające społecznościowo oznaczać, które rozwiązanie się sprawdza.

Technicznie takie grupy powstają zwykle na mechanizmach zwanych często Q&A, choć to nie musi być regułą. Często społecznościowe rozwiązania problemów znajdziesz na przykład na YouTube.

Mniejsze grupy z jasnym celem

Jest wiele podejść pozwalających tworzyć w ramach społeczności grupy zorientowane na osiągnięcie konkretnego celu. Pisałem kiedyś o Learn-Tank’ach, ale powstają też tzw. kohorty lub grupy pracujące metodą Co-development.

To mniejsze grupy, które ściślej współpracują, żeby osiągnąć konkretny cel. Rezultatem działania takiej grupy jest na przykład podejście Learning Battle Cards, w którym starannie dobrana społeczność pomaga ogarnąć całe spektrum metod szkoleniowych i usystematyzować w postaci kart.

Do takiej społeczności raczej jest się zapraszanym i nie ma tam anonimowych osób. Narzędzia współpracy są bardziej wyrafinowane i obejmują narzędzia pracy grupowej i specjalnie utworzone aplikacje ułatwiające osiągnięcie celu.

Społeczności ad hoc

Jedno ze zjawisk, jakie obserwuję, to działania w ramach społeczności tworzonych ad-hoc. Takie podejście jest dość bliskie szczególnie osobom wychowanym na grach sieciowych, gdzie ad-hoc tworzony jest zespół, który ma wspólnie wygrać kolejną rozgrywkę.

Na razie w edukacji to zgodne z filozofią peer-to-peer learning (uczmy się od innych uczących się) zjawisko może nie jest powszechne, ale moim zdaniem ma olbrzymi potencjał, ponieważ czasami w procesie uczenia się nie potrzebujesz nauczyciela, tylko partnera, który odegra jakąś rolę, na przykład partnera w rozmowie lub osoby krytycznie patrzącej na twoją pracę.

Widziałem kiedyś projekt, który łączył ludzi w pary językowe – jeśli znasz niemiecki i chcesz się nauczyć polskiego, a je wręcz przeciwnie, to obydwoje możemy sobie pomóc. Narzędzie stosowane w tym projekcie przypominało od strony logicznej raczej portal randkowy – czyli dążyło do możliwie dobrego dopasowania ludzi wg ich potrzeb.

Inne wcielenia społeczności uczących się

W świecie Internetu jest wiele innych wcieleń społeczności uczących się. Mogą to być na przykład czytelnicy jakiegoś bloga lub osoby, które używają Duo Lingo i ich wyniki motywują innych użytkowników do pracy poprzez dość rozbudowany mechanizm League.

Skoro już uczymy się i rozwijamy przez całe życie, to pozwólmy społecznościom nas w tym wspierać. Dajmy sobie pomagać, pomagajmy innym a przy okazji dajmy się poznać z dobrej strony.

---

Sławomir Łais – edukator z ponad 20-letnim doświadczeniem w edukacji cyfrowej, projektant aplikacji uczących, autor publikacji, bloger praktykatrenera.pl, prelegent wielu konferencji. Prezes OSI CompuTrain, współtwórca metody i narzędzi Learning Battle Cards. Trener, konsultant w stosowaniu nowoczesnych technologii w uczeniu. Członek rady Fundacji Digital Creators. Ambasador EPALE.

---

Interesują Cię nowe technologie w edukacji osób dorosłych? Szukasz inspiracji, sprawdzonych metod prowadzenia szkoleń, narzędzi trenerskich i niestandardowych form?

Tutaj zebraliśmy dla Ciebie wszystkie artykuły na ten temat dostępne na polskim EPALE!  

---

Cztery sposoby na wyjście poza ograniczenia nudnej liniowości

Projektuj uczenie tak, by zrozumieli - dobierz odpowiednie metody

E-szkolenie to nie podawanie wiedzy – można lepiej

Ale konkretnie to jak? Zaspokój podstawowe oczekiwanie uczestnika szkolenia

Sztuka wistu – jak dobrze zacząć swoje szkolenie cyfrowe?

Kluczowa zasada w projekcie edukacji cyfrowej – bez SSoT trudno dowieźć efekt