ok. 4 minuty czytania – polub, linkuj, komentuj!

Miałam okazję uczestniczyć w projekcie partnerstwa na małą skalę w edukacji dorosłych w charakterze opiekuna merytorycznego i chciałabym podzielić się kilkoma refleksjami. Ogólnie jestem pod wrażeniem olbrzymiego potencjału, który drzemie w małych organizacjach kobiecych, i który świetnie można wykorzystać właśnie w tego typu przedsięwzięciach. Jednak jest jedno ale. Trzeba umiejętnie zapewnić tym organizacjom możliwość nauczenia się funkcjonowania w projekcie, w tym przygotowania rezultatów, współpracy z partnerami zagranicznymi czy realizacji wymagań formalnych narodowych agencji (czyli chociażby współpracy z systemem informatycznym). I właśnie kilka słów o tym ale. 

Liderem w naszym projekcie było koło gospodyń wiejskich, dla którego był to pierwszy projekt na taką skalę i pierwszy projekt w partnerstwie międzynarodowym. W projekcie uczestniczyło w sumie sześciu partnerów, po dwie organizacje z Polski, Cypru i Grecji. Projekt był tak skonstruowany, że w każdym kraju był partner mniej doświadczony (organizacje kobiece, dla których był to pierwszy projekt tego typu) oraz partner doświadczony (w Polsce firma badawczo – szkoleniowa, którą reprezentuję, na Cyprze i w Grecji organizacje z obszaru turystyki z dużym doświadczeniem w obszarze projektów partnerskich Erasmus+).

W projekcie wypracowywaliśmy rezultaty z zakresu tradycji, kulinariów oraz rozwiązań w obszarze turystyki i zdrowego stylu życia. Kluczowe dla projektu były wizyty partnerskie zaplanowane w każdym z uczestniczących krajów. I to był strzał w dziesiątkę. 

Zaczęliśmy od wizyty w Polsce, gdzie nasi goście mogli np. nauczyć się lepienia pierogów, brali też udział w turnieju plażowej piłki siatkowej zorganizowanym we wsi Lidera. Dzięki ich udziałowi był to pierwszy międzynarodowy turniej!! Na spotkanie w Polsce przyjechały m.in. dwie Panie z Grecji (wiek 50+), dla których wizyta w Polsce była okazją do pierwszego lotu samolotem… 

Potem była wizyta na Cyprze i udział wszystkich organizacji w festiwalu smaków organizowanym corocznie w obszarze Larnaka. I też była to okazja do pierwszej zagranicznej podróży samolotem dla naszych Pań z koła gospodyń. Nasze Panie lepiły pierogi, miały również do spróbowania własnoręcznie produkowane soki z pokrzywy czy czarnego bzu. Panie z Grecji piekły swoje specjały. W imprezie uczestniczyli m.in. specjalnie zaproszeni na tę okazję ambasador RP i pracownicy konsulatu greckiego. I tutaj też, dzięki naszemu udziałowi impreza po raz pierwszy nabrała międzynarodowego charakteru. 

Ostatnie spotkanie było w Grecji, w wiosce pod masywem Olimp skąd pochodzą nasze partnerki. I tutaj też wielkie poruszenie wywołaliśmy naszym spotkaniem, w którym uczestniczyli mieszkańcy okolicznych wsi. Dzięki wizytom partnerskim mieliśmy okazję poznania prawdziwej kultury i zwyczajów naszych partnerów. Ogólnie pełen sukces. Olbrzymie zaangażowanie ze wszystkich stron, wielki potencjał, więc o co mi chodzi?

Prawda jest taka, że tego projektu nie byłoby, gdyby nie doświadczone organizacje w nim uczestniczące. Strona polska wspólnie przygotowała pomysł na projekt. To my jako doświadczona firma szkoleniowo–badawcza najpierw przekonałyśmy Panie z koła gospodyń, że mogą zawalczyć o projekt, potem skontaktowałyśmy się z naszymi doświadczonymi partnerami z Cypru i z Grecji, którzy znaleźli podobne organizacje kobiece i przekonali je do udziału. I udało się, dostaliśmy dofinansowanie, ale trzeba było jeszcze zrealizować projekt zgodnie z wymogami programu Erasmus+. Przygotowałyśmy więc wszystkie potrzebne dokumenty, czyli umowy o współpracy, regulamin realizacji projektu ze wzorami potrzebnych dokumentów jako załącznikami, prowadziłyśmy stałą komunikację mailową z partnerami zagranicznymi, a także organizowałyśmy spotkania online na Zoomie (nasze Panie z koła gospodyń nie mówią po angielsku, nie znają się też na obsłudze oprogramowania np. MS Office). Ale chętnie dzieliłyśmy się doświadczeniem. Przygotowałyśmy ankiety ewaluacyjne, niezbędne raporty, koncepcję zaplanowanych rezultatów. W przygotowaniu rezultatów uczestniczyli wszyscy partnerzy, ale doświadczone organizacje były odpowiedzialne za ich ostateczny kształt. Bardziej doświadczone organizacje opiekowały się tymi mniej doświadczonymi. Wyszło świetnie.

Ale po blisko półtorarocznej realizacji wiem, że ani obecny Lider, ani zagraniczne organizacje kobiece uczestniczące w projekcie nie będą w stanie same napisać i zrealizować kolejnego projektu. Dlaczego? Ponieważ brakuje im kompetencji w zakresie realizacji projektu (trzeba przygotować dokumenty formalne, wypracować zaplanowane rezultaty), kompetencji w obszarze współpracy z partnerami zagranicznymi (komunikacja z partnerami) i kompetencji informatycznych (MS Office, system informatyczny do komunikacji z Narodową Agencją). I nie ma znaczenia, że miały okazję przez kilkanaście miesięcy podglądać realizację projektu. To dla nich inna bajka. Ja to rozumiem, One są świetne w organizacji, w oddziaływaniu na lokalne społeczności, ale pewnych rzeczy nie przeskoczą. Tymczasem Narodowa Agencja nieprzerwanie stoi na stanowisku, że takie małe organizacje bez doświadczenia i wsparcia same mogą zrealizować projekty partnerskie. Moje doświadczenia pokazują, że jest to utrzymywanie fikcji zamiast zmierzenia się z problemem i rozwiązania go. 

Myślę, że znacznie więcej pożytku przyniosłoby dopuszczenie doświadczonych organizacji do składania wniosków w partnerstwach na małą skalę, przy obostrzeniu np. konieczności udziału partnerów niedoświadczonych. Wtedy te niedoświadczone podmioty skorzystałyby znacznie więcej na udziale w projekcie w charakterze partnerów, miałyby okazję zapoznać się z pracą projektową. A tak utrzymujemy fikcję i wzajemnie przekonujemy się, że można wszystko. 

Uważam, że warto pomyśleć nad nowym rozwiązaniem, żeby projekty partnerskie na małą skalę w edukacji dorosłych były pomysłem na sukces, bez ale.

Artykuł bierze udział w konkursie Sposób na Erasmusa+ (edycja 2024).