ok. 3 minut czytania – polub, linkuj, komentuj!

W projekcie KA2 How to Learn a Language? (H2L2) (Jak uczyć się języka - H2L2) pracujemy z dorosłymi, którzy uczą się drugiego języka oraz zdobywają kompetencje w zakresie pisania i czytania, nad poprawą ich umiejętności uczenia się. Jedną ze strategii jest zadbanie o dobre samopoczucie i pewność siebie podczas nauki. Może to osiągnąć, dbając o takie kwestie, jak poczucie bycia wysłuchanym i dostrzeżonym, poczucie łączności z innymi i wzrost pewności siebie. My wybraliśmy zajęcia „Opowieści z życia wzięte”, by stworzyć środowisko nauki promujące well-being i umożliwiające wykorzystanie strategii emocjonalnych. Ten blog opisuje niektóre doświadczenia jednej z naszych grup pilotażowych w Holandii.

Co zrobiliśmy?

Poprosiliśmy uczących się, aby podzielili się opowieściami związanymi z ich upodobaniami i biografiami, w tym tym, co ich uszczęśliwia, w czym są dobrzy, opowieściami o kraju, w którym się urodzili, wspomnieniami z dzieciństwa, doświadczeniami emigracyjnymi i marzeniami o przyszłości. Uczniowie przynosili do szkoły przedmioty lub zdjęcia związane z tematem danych zajęć. Dzielili się swoimi historiami najpierw ustnie, a następnie spisując wspomnienia lub rysując je, jeśli chcieli. Efekty ich pracy zostały sfotografowane i zebrane w cyfrowym portfolio. Następnie wróciliśmy do ich historii, przeglądając zapiski i rysunki.

Czego się nauczyliśmy

Rozmowa na tematy osobiste okazała się bardzo stymulująca. Uczniowie chętnie mówili o swoich doświadczeniach i wspomnieniach, często pełnych emocji. Otworzyły się nawet osoby małomówne. Na przykład Soraya* opowiedziała o tym, jak wypisała się ze szkoły z powodu lęku przed nauczycielem, który źle ją traktował, gdy robiła błędy. Elisabeth wspominała, jak po szkole sprzedawała pomarańcze, by dokładać się do rodzinnego budżetu. Malika już jako dziewięciolatka musiała dbać o finanse rodziny, pracując jako służąca w bogatych domach. Podzieliła się swoimi wspomnieniami, jakie obowiązków musiała wykonywać w pracy, a także, jak złego traktowania doświadczyła. 

Uczniowie dowiedzieli się, że w ich opowieściach było wiele podobieństw. Wpłynęło to na zacieśnienie więzi w grupie i wzajemne wsparcie. Prowadziło także do dyskusji na ważne tematy, na przykład o sytuacji kobiet i dziewcząt, o tym, jak była ona niesprawiedliwa, o tym, że nie otrzymały one odpowiedniego wykształcenia i jak bardzo chciały nadrobić zaległości.

Grupa z entuzjazmem przyjęła zajęcia z rysowania. Dla uczniów, którzy dopiero zaczynali naukę nowego języka i pisania, rysowanie stało się szansą na podzielenie się myślami i wspomnieniami. Etap przelewania historii na papier pomógł w przetwarzaniu wspomnień. Następnie rozmowa o tych wspomnieniach została wsparta rysunkami.

Zajęcia z „Opowieści z życia wziętych” okazały się autentycznie angażujące i motywujące i pozwoliły kursantom zobaczyć siebie samych oraz współuczestników z nowej perspektywy.

* Imiona użyte w tekście zostały zmienione.

Więcej informacji o projekcie i partnerach można znaleźć na stronie ITTA UvA.