ok. 9 minut czytania - polub, linkuj, komentuj!

O tym, że nauka trwa przez całe życie, dowiedziałam się na pierwszym roku studiów pedagogicznych ze slajdu na wykładzie. Podczas jednego konwersatorium czytaliśmy także fragmenty raportu Edukacja: jest w niej ukryty skarb, przygotowanego dla UNESCO przez Międzynarodową Komisję do spraw Edukacji dla XX wieku pod przewodnictwem Jacques’a Delorsa. Dzięki temu mogliśmy dokładniej przyjrzeć się temu zagadnieniu i je przedyskutować. Wszyscy się zgodziliśmy, że faktycznie uczymy się przez całe życie, a następnie… rozeszliśmy się do domu.

O tym, że nie jest to ani utarte powiedzenie, ani pusty slogan, ale konkretny fakt oraz proces rozgrywający się w różnych sytuacjach – nie tylko szkolnych – miałam okazję przekonać się wielokrotnie. Co więcej, dopiero po latach, na podstawie tych obserwacji i doświadczeń, uświadomiłam sobie to, o czym można przeczytać również w najnowszym raporcie UNESCO, mianowicie, że uczenie się przez całe życie ma znaczenie nie tylko dla jednostek (czyli dla mnie lub dla Ciebie, drogi Czytelniku), lecz także dla miast, narodów czy państw. To właśnie uczenie się przez całe życie przyczynia się do wzrostu sprawiedliwości społecznej, zrównoważonego rozwoju i globalnego obywatelstwa[1].

Do zrozumienia, a przede wszystkim zinternalizowania wielowymiarowego znaczenia tego procesu potrzebny był mi czas oraz udział w wielu inicjatywach edukacyjnych, podczas których uzyskałam odpowiednią wiedzę. Takie doświadczenie życiowe miało znaczący wpływ na przyjęcie tej perspektywy uczenia się[2].

Doświadczenie życiowe to kategoria bliska seniorom. Jak zauważył Łukasz Tomczyk[3]: „aktywność edukacyjna w okresie starości wynika z faktu bycia aktywnym na tym polu w przeszłości”. Przykładem może być Brian May – gitarzysta legendarnego zespołu Queen, który w 2007 r. jako sześćdziesięciolatek, po 37-letniej przerwie, powrócił na uczelnię i uzyskał tytuł doktora astrofizyki za pracę Prędkości radialne w zodiakalnej chmurze pyłu kosmicznego[4]. Pracę doktorską obroniła również francuska nauczycielka geografii i historii Colette Bourlier (w wieku 90 lat)[5], a hiszpański emerytowany notariusz Miguel Castillo w wieku 80 lat ponownie został studentem i wziął udział w programie Erasmus+[6].

Parafrazując słowa Tomczyka – w okresie starości częściej uczą się ci seniorzy, którzy wcześniej też byli aktywni na tym polu. Uznałam więc, że za wzór trzeba postawić właśnie te starsze osoby, które – zgodnie z czterema filarami edukacji – uczą się, by: wiedzieć, działać, żyć wspólnie i być[7].

Warto zatem bliżej przyjrzeć się tym filarom, także w kontekście nowych technologii oraz uniwersytetów trzeciego wieku, dzięki którym seniorzy mogą lepiej zrozumieć otaczającą ich przestrzeń społeczno-techniczną oraz funkcjonować w społeczeństwie informacyjnym[8].

Aktywizacja seniorów

Jak podaje Główny Urząd Statystyczny, w 2018 r. działało w Polsce 640 uniwersytetów trzeciego wieku – podmiotów, których głównym celem jest edukacja, integracja oraz aktywizacja seniorów w celu poprawy jakości ich życia oraz zwiększenia udziału w życiu społecznym[9]. Oferta tych instytucji jest szeroka – oprócz wykładów i seminariów obejmuje m.in. „uczestnictwo w kołach zainteresowań, w imprezach kulturalno-artystycznych czy działaniach na rzecz potrzebujących oraz zajęcia sportowe i ruchowe czy kursy językowe lub zajęcia komputerowe, wycieczki czy rajdy”[10]. Seniorzy mogą dzięki nim uczyć się, aby:

• wiedzieć – czyli zdobywać narzędzia rozumienia, pozyskiwać nową wiedzę umożliwiającą im poznawanie otaczającego świata i samych siebie,

• działać – czyli przygotować się do skutecznego i efektywnego wykorzystania zgromadzonej wiedzy, kształtować takie cechy osobowościowe oraz kompetencyjne, które chronią człowieka przed poczuciem bezradności i pozwalają szybko dostosować się do zmieniającej się rzeczywistości,

• żyć wspólnie – funkcjonować na zasadzie harmonijnego współistnienia, uczyć się rozwiązywać konflikty dzięki zdobywaniu kompetencji mediacyjnych, negocjacyjnych czy społecznych (bazujących na akceptacji i tolerancji),

• być – dążyć do pełnego rozwoju, zdobywać umiejętności potrzebne do swobodnego funkcjonowania w otaczającej przestrzeni[11].

Jednak, jak twierdzi prof. Piotr Błędowski z Polskiego Towarzystwa Gerontologicznego, na uniwersytetach trzeciego wieku jest w sumie ponad 113 tys. miejsc, zaledwie 1,4% seniorów może korzystać z ich oferty. Dlatego wielu chętnych czeka w kolejce na miejsce[12].

Nowe technologie mogą być zatem pewną alternatywą. Według Tomczyka edukacja w obszarze „uczyć się, aby wiedzieć” dotyczy wykorzystania zdobytych wcześniej informacji, uzyskanej wiedzy, umiejętności stosowania działań i operacji związanych z ich poszukiwaniem, kodowaniem, przetwarzaniem. Cechy swoiste nowych mediów stanowią zatem doskonałą podstawę do realizacji w praktyce ukazanych założeń[13].

Tomczyk zwraca uwagę na nowe technologie oraz e-usługi (e-administracja, e-komunikacja, e-zakupy czy e-bankowość) również w edukacji osób dorosłych, której istotą jest uczenie się przygotowujące do działania. Usługi te są coraz częściej proponowane osobom starszym (i dostosowywane do ich potrzeb). Moim zdaniem Tomczyk także bardzo trafnie powiązał uczenie się do wspólnego życia z przełamywaniem barier międzygeneracyjnych wynikających z posiadania (młodzież) lub braku (seniorzy) kompetencji cyfrowych[14]. 

Podsumowanie

Z przyjemnością udzielę Pani informacji – w tym roku będę miał w lipcu 88 lat. Samochód sprzedałem. Mam rower z napędem elektrycznym. Do Warszawy – do syna – lecę Lotem. Z Klubem Cybinka jeżdżę na wycieczki. Choruję na serce. Moje lekarstwo to wesołym być. Z pozdrowieniem, Mieczysław.

Taką wiadomość mailową otrzymałam od pana Mieczysława, który cztery filary edukacji zna bardzo dobrze – nie z teorii, lecz z praktyki. Od kilkunastu lat z pasją tworzy autorskie prezentacje multimedialne. W zależności od pomysłu, tematu przewodniego i potrzeby nauczył się (metodą prób i błędów) przygotowywać slajdy, dodawać do nich zdjęcia i dźwięk (zarówno głos, jak i muzykę). Kilka lat temu miałam przyjemność uczestniczyć w projekcie „Oczy”, w ramach którego razem z uczestniczkami klubu seniora przygotowałyśmy wspólną prezentację. Zachęcam do zapoznania się z efektem[15].

O wiek spytałam pana Mieczysława, wiedziona nie wścibstwem, ale ciekawością, po tym, gdy dowiedziałam się, że królowa Elżbieta II w wieku 91 lat zamieściła swoją pierwszą wiadomość na Twitterze![16]

Zdaniem Międzynarodowej Komisji do spraw Edukacji dla XXI wieku każdy z „czterech filarów wiedzy powinien być przedmiotem jednakowej troski w ustrukturyzowanym kształceniu, tak aby edukacja jawiła się jako doświadczenie globalne i całościowe, zarówno w aspekcie poznawczym, jak i praktycznym, każdemu obywatelowi jako osobie i członkowi społeczeństwa”[17]. Co ważne, edukacja prosenioralna oparta na tych filarach może przyczynić się do zmniejszenia poczucia alienacji wśród osób starszych, a także do upowszechnienia i podwyższenia jakości kierowanych do nich usług[18].

dr Nina Woderska - Doktor nauk społecznych w zakresie pedagogiki. Badaczka i trenerka edukacji obywatelskiej. Animatorka działań wolontaryjnych i prosenioralnych. Dzięki połączeniu pracy samorządowca oraz realizatora projektów w organizacjach pozarządowych wszechstronnie działa na rzecz integracji międzypokoleniowej i aktywizacji społecznej. Autorka publikacji naukowych i popularno-naukowych. Pracuje również jako wykładowca uczelniany. Chętnie dzieli się wiedzą nie tylko ze studentami, ale także z młodzieżą, seniorami, pracownikami korporacji czy osadzonymi w zakładach karnych. Cały czas poszukuje nowych inspiracji i zawodowych wyzwań, dlatego w 2019 roku założyła Pracownię Integracji Pokoleń. Ambasadorka EPALE.