ok. 5 minut czytania - polub, linkuj, komentuj!

Projekt „Wspólne dziedzictwo kulturowe” („Common Cultural Heritage”) realizowany był  w ramach programu Erasmus+, w partnerstwie organizacji z Polski, Włoch i Hiszpanii. Słuchacze trzech Uniwersytetów III Wieku – José Saramago w Cuenca, LUTE w Milazzo i Akademia III Wieku w Jeleniej Górze wzięli udział w cyklu warsztatów muzycznych, kulturowych i historycznych. Przez dwa lata grupy chętnych seniorów przygotowywały się pod dopieką nauczycieli/trenerów do międzynarodowych spotkań w kolejnych miastach, po to by wymienić się doświadczeniami i przekazać swoją wiedzę na temat wspólnych korzeni kulturowych, ale także różnic, które ukazują odmienność historii i tradycji w poszczególnych krajach czy regionach.

Każdy zespół przygotowywał prezentacje multimedialne na wspólnie uzgodnione tematy oraz ćwiczenia, które były prezentowane podczas lokalnych, a następnie międzynarodowych warsztatów. Zarówno słuchacze, jak i nauczyciele angażowali się bardzo mocno w przygotowanie takich zajęć, które byłyby twórcze i niepowtarzalne. W opracowanym przewodniku dydaktycznym ukazujemy zestaw scenariuszy do wykorzystania podczas podobnych zajęć zarówno w gronie międzynarodowym, jak i regionalnym. Każdy z partnerów przygotował po dwa scenariusze warsztatów, które się odbyły, oraz jeden, który warto przeprowadzić, a powstał on na bazie doświadczeń i przemyśleń poszczególnych zespołów trenerskich.

Dlaczego polecamy nasze doświadczenia? Odpowiedź jest prosta – wszystko czego doświadczyli słuchacze wraz ze swoimi nauczycielami, jest warte powielenia, ponieważ przyniosło znaczący wzrost wiedzy na temat wspólnych korzeni oraz istotnych różnic kulturowych. Ponadto czas spędzony podczas warsztatów oraz pomiędzy nimi, kiedy uczestnicy byli zobowiązani do podjęcia osobistej aktywności edukacyjnej, był wspaniale i owocnie wykorzystany. Pięciodniowe warsztaty międzynarodowe w Jeleniej Górze pod tytułem – „Muzyka łagodzi obyczaje” oraz w Milazzo, pod tytułem – „Sztuka nie zna granic” były  również okazją do wymiany poglądów, praktycznego wykorzystania umiejętności posługiwania się językiem angielskim oraz nawiązania stałych kontaktów, które dzięki komunikatorom multimedialnym są podtrzymywane pomimo znaczących odległości i braku możliwości bezpośredniego odwiedzenia się ze względu na ograniczenia wynikające z Covid-19. Pandemia niestety wykluczyła możliwość odbycia trzeciego warsztatu międzynarodowego w Hiszpanii, pod tytułem: „Wspólna przeszłość, wspólna przyszłość”. Nie poddaliśmy się jednak i mieliśmy okazję spotkać się online, korzystając z aplikacji Zoom i możliwości, jakie daje Internet. Wzruszenie jakie towarzyszyło temu multimedialnemu spotkaniu, trudno opisać. 

Być nowoczesnym oznacza dziś iść z duchem czasu, być na bieżąco. Olimpijskie motto „Szybciej, wyżej, dalej” stało się kwintesencją ciągłych zmian społecznych. Umiejętność przystosowania się, mobilizacja czy globalizacja – wszystkie te procesy są nie do pomyślenia bez permanentnego przyspieszenia. W coraz krótszych odstępach czasu powstaje coś nowego, co w równie krótkim czasie staje się przestarzałe. W ten sposób modernizacja sama przybiera cechy paradoksalnego procesu: ciągle jest bowiem prześcigana przez samą siebie, a tym samym sama siebie unieważnia.^[1]

Nie tylko konkretna tematyka była dla uczestników wyzwaniem do rozwoju, ale sam fakt zdobywania wiedzy, podnoszenia poczucia własnej wartości (które dziś w dobie kultu młodości bywa mocno zaniżane u osób dojrzałych i starszych), a także odkrywanie nieznanych dotąd powiązań pomiędzy geograficznie odległymi krajami, które faktycznie są sobie bardzo bliskie emocjonalnie. Słuchacze z zaskoczeniem odkrywali, jak wiele wspólnych powiązań przenika historię, kulturę i sztukę Polski Włoch i Hiszpanii.

Jak bardzo zbieżne były nasze działania edukacyjne ze światowymi trendami, mogliśmy uzmysłowić sobie, analizując Raport dla UNESCO międzynarodowej Komisji do Spraw Edukacji dla XXI wieku, (która powołana została w 1993 roku, zaś prace zakończyła wydaniem Raportu w 1996 roku), pod tytułem „Edukacja, jest w niej ukryty skarb”.^[2] Jego autorzy charakteryzują w nim współczesną cywilizację, zwracając uwagę na takie jej cechy jak globalizacja, duża dynamika gospodarcza, szybki przyrost wiedzy i in. Wskazują także na daleko idące zagrożenia i napięcia, jakie niosą owe przemiany. Jednym z nich jest np. (jako następstwo globalizacji) zatarcie przekonania i niepowtarzalności każdego człowieka. Innym – dysproporcja miedzy ogromnym przyrostem wiedzy, a zdolnościami jej przyswojenia przez człowieka. Ta sytuacja rodzi, zdaniem autorów Raportu, konieczność poszukiwania środków zaradczych, umożliwiających przezwyciężenie piętrzących się zagrożeń. Tym środkiem zaradczym ma być polityka edukacyjna i kształcenie. ^[3]

Zadaniem edukacji w tych nowych warunkach jest odkrycie, zaktualizowanie i rozwinięcie wszystkich, w tym także ukrytych (na podobieństwo skarbów) talentów, tkwiących w głębi ludzkiej istoty. Owe talenty to m.in. takie dyspozycje, jak: pamięć, myślenie, wyobraźnia, sprawność fizyczna, poczucie piękna, łatwość porozumiewania się z innymi ludźmi, naturalna charyzma animatora. Edukacja, by takie cele osiągnąć, a przez to służyć rozwojowi gospodarczemu i społecznemu, musi – zdaniem międzynarodowej Komisji do Spraw Edukacji dla XXI wieku – zostać poważnie przebudowana. W tym celu należy nawiązać do dawnej koncepcji edukacji przez całe życie, zaktualizować, ukonkretnić i dopracować zarówno teoretycznie, jak i praktycznie.^[4] 

Autorka: Danuta Sadownik

Zobacz także:

Czy warto uczyć się nadal, kiedy już uzyskało się formalne wykształcenie?