Zderzenie z rzeczywistością

Gdy tylko zająłem się kształceniem, zrozumiałem, że rzeczywistość jest zupełnie inna. Wciąganie dorosłych w naukę może być trudne, zwłaszcza gdy odbywa się w nieodpowiednich warunkach (potwierdzi to każdy, kto choć raz prowadził szkolenia firmowe).

To dlatego skupiłem się na zwiększaniu zaangażowania. A gdzie jest najwięcej angażujących technik, jeśli nie w branży gier, której podstawowym celem jest wzbudzanie zainteresowania?

Gry są fascynujące. To niezwykle skomplikowane systemy, w ramach których musimy przetwarzać i uczyć się wielu rzeczy jednocześnie (czy zastanawiałeś się, ile informacji przetwarzasz w prostej grze, takiej jak Monopol?). Ale ponieważ są bardzo dobrze zaprojektowane, nie czujemy tego obciążenia, a nawet traktujemy je jak rozrywkę. Jeśli przyjrzymy się bliżej zachowaniom graczy, to odkryjemy, że działają oni dokładnie tak, jak chcielibyśmy, aby nasi działali uczniowie – są skupieni, zaciekawieni, ożywieni i chętni do wyjścia ze strefy komfortu.

Nic dziwnego, że wielu specjalistów z różnych dziedzin dostrzegło ten potencjał. Pojawił się nowy obszar działania, który stara się zaadaptować pewne zasady, techniki i elementy z zakresu projektowania gier do nauczania, aby stało się ono bardziej strawne, wciągające, a w rezultacie – skuteczne. Ten obszar nosi nazwę „grywalizacji” i od chwili, gdy się pojawił, na nowo zdefiniował sposoby projektowania aplikacji, przestrzeni publicznej i – oczywiście – edukacji dorosłych.

Z punktu widzenia projektanta to wszystko ma sens. A jak widzą to dorośli uczący się?

Jak dorośli podchodzą do grywalizacji w kształceniu?

Pomimo początkowego entuzjazmu przekonaliśmy się, że grywalizacja ma swoją specyfikę i ograniczenia, których trzeba być świadomym. Nie wszyscy uczący się są chętni do grania lub zmiany swoich nawyków uczenia się.

Z mojego doświadczenia wynika, że ​​istnieją trzy podstawowe przeszkody, których musimy być świadomi, gdy opracowujemy i projektujemy szkolenia oparte na grywalizacji.

„Jestem tu, by się uczyć, a nie grać w gry”

Dorośli często podchodzą do szkolenia bardzo serio, jako że inwestują w nie swój czas i uwagę. Dlatego wszystko, co nie wygląda wystarczająco poważnie, może budzić podejrzenia. Zgadzam się, że szkoleniu trzeba nadać pewną powagę i wiarygodność. Wielu trenerów nadal stara się to osiągnąć za pomocą efektów wizualnych, takich jak prezentacje. Zamiast tego lepiej pokazać coś, co jest grą i przygotować się na reakcję. Trzeba jednak uważać na pułapki. Zbyt często rozwiązania grywalizacyjne stawiają estetykę ponad scenariusz; opierają się na swobodnej komunikacji i czasami naiwnych efektach wizualnych, które mogą podważyć cały wysiłek włożony w projekt. Dlatego nie psuj swojej pracy zbędnymi slajdami imitującymi grę, jeśli potrafisz zbudować skuteczny przekaz bez nich.

Wskazówka: grywalizacja składa się głównie z technik wywodzących się z nauk behawioralnych i psychologii. Opiera się na bodźcach wysyłanych w odpowiednim czasie, bogatym zasobie informacji zwrotnych i stwarza osiągalne cele, które pozwalają dochodzić do mistrzostwa w danym obszarze i zwiększać poczucie kontroli. Skoncentruj się na tych zasadach i ostrożnie projektuj stronę wizualną, zwłaszcza gdy masz do czynienia z bardziej konserwatywnymi uczniami.

„Dlaczego w to gramy? Nie rozumiem...”

Zbyt wiele rozrywek może prowadzić do frustracji. Zamiana szkolenia w prawdziwą grę może być kuszące; i to prawda, że ​​historyjki i metafory to potężne narzędzia. Pamiętaj jednak, że używanie zbyt skomplikowanej gry może przesłonić prawdziwe przesłanie treningu. Jeśli do szkolenia BHP wykorzystasz elementy surwiwalu – to świetnie, ale upewnij się, że ta konwencja jest jasna i zrozumiała dla wszystkich graczy. Jeśli wyjaśnianie zasad zabiera dużo czasu, to możesz szybko stracić zainteresowanie uczących się; nie zrozumieją korzyści z gry, a to, co usłyszą, będzie niepotrzebnym utrudnieniem w treningu.

Wskazówka: upewnij się, że zasady gry są tak jasne, jak to tylko możliwe. Na kolejnych etapach gry wprowadzaj więcej złożoności. Pamiętaj, aby podać cel grywalizacji i jej przewidywane efekty, zanim wyjaśnisz jej zasady. Gracze muszą zrozumieć korzyści z gry jeszcze zanim dobrze zrozumieją jej zasady.

„Byłoby fajnie, gdybyśmy mogli zagrać jeszcze raz”

I tu kryje się pułapka. Gracze silnie zaangażują się w grywalizację tylko raz i w określonym czasie. Dlatego należy ją zaprojektować nieco inaczej niż typowe gry. Większość gier opiera się na założeniu, że będą one odtwarzane wielokrotnie (lub gracze spędzają wiele godzin na ich opanowaniu), i że pierwsza rozgrywka często nie daje graczowi satysfakcji (czy podobała ci się pierwsza gra szachy? Prawdopodobnie nie – zbyt wiele reguł, dużo zamieszania itp.). Musisz upewnić się, że zasady gry są jasne, a pierwsze wrażenia – przyjemne i pozytywne.

Wskazówka: oszczędnie używaj tekstu: unikaj skomplikowanych opisów zasad i wyjątków, a jeśli Twoja gra musi się bardziej skomplikować, to zadbaj, by gracze otrzymali informacje we właściwym momencie.

Jak to wykorzystać?

Grywalizacja może sprawić, że nauka stanie się bardziej wciągająca, a w efekcie – bardziej skuteczna. To potężny zestaw narzędzi, który może pomóc ulepszyć szkolenie. Jednak najpierw musisz wiedzieć, co i dla kogo tworzysz, abyś mógł dobrać odpowiednie narzędzia. Dorośli uczący się są bardzo zróżnicowaną grupą, więc ważne jest poznanie ich cech, oczekiwań i dopasowanie procesu kształcenia do ich potrzeb. Mam nadzieję, że te trzy zasady sprawią, że przygoda z grywalizacją znajdzie się w zasięgu ręki.