ok. 4 minuty czytania - polub, linkuj, komentuj!

Wiele teorii, wskazówek, odhaczanie kolejnych zadań, multitasking, obłęd bycia zabieganym, a to wszystko dla lepszej produktywności, wydajności, konkurencyjności, poczucia bycia wartościowym. Można by zapytać za duńskim filozofem Kierkegaardem: „Dokąd biegną ci szybkobiegacze?

W oparach ambicji, presji ekonomicznej i społecznej, „kulturze zapieprzu”, absorbującej pracy, która niekoniecznie daje satysfakcję rozwojową i finansową zaczęłam czuć się jak chomik. Nie mam nic do tych gryzoni, to tylko skojarzenie z kółkiem, w którym biega gryzoń, jest w ciągłym ruchu, coś robi, ale prowadzi go to donikąd.

Jeszcze przed pandemią, postanowiłam zwolnić. Czułam się zmęczona, wyczerpana, niedoceniana. Jednocześnie nie miałam przestrzeni, aby zastanowić się nad kolejnymi krokami w mojej karierze zawodowej, zastanowić się nad życiem osobistym.

Nauczeni jesteśmy biec a każde spowolnienie postrzegane jest jako porażka, wypadanie z obiegu. Większość rozmów towarzyskich koncentruje się na pracy. Wręcz trzeba mówić jak to jest się „zawalonym” robotą, to równa się z sukcesem i szczęściem w oczach innych. Z mojego otoczenia, od ludzi o różnych profesjach nigdy nie usłyszałam: zatrzymaj się, złap oddech.

Otóż w momencie kiedy się zatrzymamy nie tracimy swojej wartości. Wręcz przeciwnie, wiele możemy zyskać: nowe pomysły, nową energię, motywację, przestrzeń do złapania oddechu, odzyskania nadziei, siły do realizacji marzeń. Zmęczeni, zrezygnowani, bez wiary i nadziei ,że coś możemy zmienić, kolejne wyznaczanie celów i zarządzanie swoją drogą życiową, zarządzanie zmianą będzie obarczone bardzo dużym błędem poznawczym.

^{Photo by Nick Fewings on Unsplash}

W moim środowisku pracy najczęstszym słowem było „asap”. Dodatkowo dominował multitasking oraz brak priorytetyzacji. Niekończący się dzień pracy. Poczułam, że jak się nie zatrzymam, nie wyskoczę z tego rozpędzonego „kółka chomika” to albo na zawsze pozostanę już w takim kółku albo nie dam rady. Bardzo doskwierało mi poczucie braku czasu i siły na moje hobby oraz braku przestrzeni do przygotowania się do zmian, o których marzyłam.

Niedługo po tym jak postanowiłam zatrzymać się, uczestniczyłam w spotkaniu online zorganizowanym przez stowarzyszenie, którego mam przyjemność być członkinią. Spotkanie przygotowane we współpracy z EAP24 „Jak zadbać o swoją kondycje psychiczną 10 praktyk”. Wśród dziesięciu praktyk wymienionych podczas warsztatów pojawiło się hasło „Stop to gain mobility” - Zatrzymaj się, aby zyskać energię, witalizm, dynamizm.

W moim odczuciu, choć zabrzmi to bardzo niepopularnie, to jest klucz do zmiany, odzyskania energii do działania i nadziei, że możemy zrealizować to co zaplanujemy, świadomie. Takie zatrzymanie się/zwolnienie to według mnie nawet nie praktyka a kompetencja. Umiejętność odpuszczania bez utraty poczucia własnej wartości, skupienie się na zyskiwaniu sił psychicznych i fizycznych. Ta kompetencja, która jest marginalizowana musi być punktem wyjścia i jest etapem koniecznym planowania i podejmowania zmiany. Błędne jest bowiem myślenie, że jak będę biec wolniej albo zatrzymam się nie dotrę do celu.

Nawet w treningach biegowych istnieje zasada nazwijmy ją „odpuszczania” czy „zwalniania”. Biegam amatorsko dla utrzymania dobrej kondycji fizycznej i psychicznej. W moich treningach również zmagałam się z wpojonym przekonaniem, że jak nie będę biegła wystarczająco dobrze/szybko wszyscy mnie wyprzedzą. Tak, w tym szybkim „asapowym” świecie ciągle miałam poczucie, że jestem w tyle. Takie myślenie również przerzucałam na treningi biegowe - „wszyscy mnie wyprzedzą”, „będę najwolniejsza na tej ścieżce przy trasie Siekierkowskiej”, „jak nie wypełnię planu treningowego z dobrym wynikiem to poczucie porażki zdołuje mnie”.

Wpadło mi w ręce kilka artykułów o metodzie treningowej Gallowaya. Od razu zaznaczam, że przez jednych biegaczy metoda ta jest lubiana i stosowana, przez innych znienawidzona. Tu kolejny raz mamy do czynienia „z odpuszczaniem, zwalnianiem”, co nie znaczy z rezygnowaniem.

Robiąc przerwy na marsz minimalizuje się zmęczenie dzięki czemu można zwiększyć odległość. Galloway podkreśla, że w ostatecznym rozrachunku 32 kilometry marszu to przecież 32 kilometry ciągłego biegu niezależnie od prędkości. Co więcej nawet jeśli stawiamy na szybkość, ta metoda również może się sprawdzić. Niektórzy maratończycy poprawili swoje wyniki o 10,20 i więcej minut. U mnie ta metoda również się sprawdza.

W życiowym maratonie zastosowana przeze mnie zasada zatrzymania i zyskania witalności oraz zwalnianie tempa znacząco wpłynęła na poprawę jakości życia, myślenia oraz jakości stawianych sobie celów. W wyścigu, w którym panicznie bałam się zwolnić i tak bywałam wyprzedzana, zadeptywana i pozostawiana sobie. Najgorsze jest to ze przez ten pęd za „nie wiadomo czym” straciłam czas i ochotę na robienie tego co lubię, na realizację moich a nie społecznych oczekiwań.

Dlatego uważam, że jedną z najważniejszych kompetencji rozwojowych, szczególnie w tych szybkich i szalonych czasach jest umiejętność, w zależności od sytuacji, zwolnienia a nawet zatrzymania się. Taka kompetencja pomoże w odzyskaniu przestrzeni na przewartościowanie, w określeniu być może nowego kierunku, pozwoli na odpoczynek oraz na dostrzeżenie rzeczy, których nie widzieliśmy w zamazanym obrazie. Wierzę, że wpłynie to pozytywnie na życie wewnętrzne i paradoksalnie również na życie zawodowe. Zaryzykuję stwierdzenie, że kompetencja zwalniania i świadomego zatrzymania się jest kompetencją przyszłości.

Zobacz także:

Edukatorzy i Edukatorki! Dbajmy o siebie!

Gdy kończą się baterie…

Wakacje – czas ładowania pozytywnej energii

Źródła:

https://treningbiegacza.pl/artykul/maraton-trening-metoda-gallowaya