Prekursorem badań dotyczących poziomu sprawności uczenia się w zależności od wieku uczącego się był Edward Lee Thornike. Wyniki realizowanych przez niego badań wskazały jednoznacznie, że największa sprawność uczenia się przypada na 25 rok życia człowieka. Informacją pozytywną jest natomiast to, że późniejszy spadek tej sprawności jest bardzo powolny. Według powyższych badań wynosi on mniej niż 1 procent spadku sprawności rocznie. Co za tym idzie w wieku pomiędzy 25 a 40 lat, osoba dorosła posiada większą sprawność uczenia się niż w okresie dzieciństwa. Co więcej w przedziale wiekowym pomiędzy 25 a 40 rokiem życia człowiek posiada taką samą sprawność uczenia się jak w okresie pomiędzy 14 a 18 rokiem życia. Jedną z istotniejszych informacji jaką przyniosły te badania była ta, która mówi o tym, że sprawność uczenia się zależy w większym stopniu od ogólnej inteligencji osoby, niż od jej wieku.

Pomimo tego, że wyniki badań realizowanych przez Edwarda Lee Thornike’a wskazują na gorsze wyniki w nauce osób w wieku pomiędzy 35 a 45 lat niż u młodszych uczniów w przedziale wiekowym od 20 do 24 lat, to jednak należy zwrócić uwagę na to, że istotnym czynnikiem był tutaj rodzaj nabywanej wiedzy i umiejętności. W przypadku uczenia się szkolnego, uczenia się pisania na maszynie, a także stenografii, osoby starsze osiągały nawet lepsze wyniki. Można to tłumaczyć większym zainteresowaniem nauką z ich strony, a w związku z tym silniejszą motywacją wewnętrzną do uczestnictwa w procesie uczenia się. Natomiast osoby z młodszego przedziału wiekowego osiągały lepsze wyniki wtedy, kiedy mieli za zadanie opanowanie różnych czynności manualnych, takich jak szkicowanie odcinków czy też pisanie lewą ręką. Dodatkowo osoby z niższego przedziału wiekowego osiągały lepsze wyniki wtedy, kiedy zadania wymagały pamięci mechanicznej, a nie logicznego uzasadnienia. Jednym z ciekawszych wyników badań Edward Lee Thornike’a było to, że różnice w sprawności uczenia się były większe u osób o wysokim ilorazie inteligencji. Najczęściej byli to studenci, którzy w procesie uczenia się częściej korzystają z pamięci logicznej, a nie pamięci mechanicznej.

Kolejnym elementem ujętym w badaniach prowadzonych przez Edwarda Lee Thornike’a było zróżnicowanie pomiędzy grupami wiekowymi oraz różnymi poziomami inteligencji uczestników badania. Konkluzją tych badań było to, że osoby dorosłe o niskim poziomie inteligencji są w stanie uczyć się podstawowych zagadnień takich jak na przykład czytanie, pisanie oraz podstawowej matematyki na podobnym poziomie co dzieci w wieku szkolnym „normalnej klasy”, czyli takie które prezentują najczęściej średni poziom inteligencji. Autor badania przedstawił konkluzję, która mówiła o tym, że dorosły, który jest analfabetą o niskim poziomie inteligencji jest w stanie nauczyć się podstawowych umiejętności szkolnych lepiej niż wtedy kiedy był wieku pomiędzy 10 a 12 lat.

Zbliżone badania prowadził on również wśród dorosłych o średnim i wysokim poziomie inteligencji, a porównywał uzyskane wyniki z badaniami prowadzonymi wśród dzieci w przedziale wiekowym od 9 do 11 lat o wysokim poziomie inteligencji, które uczyły się języka esperanto. Wnioski z tych badań były zaskakujące i wskazywały na to, że osoby dorosłe osiągały lepsze wyniki w nauce niż dzieci o wysokim poziomie inteligencji. Edward Lee Thornike stwierdził wówczas, że „na ogół nikt, kto nie przekroczył 45 lat, nie powinien powstrzymywać się od podejmowania wysiłku uczenia się czegokolwiek z powodu przekonania lub obawy, że jest za stary na to, aby się mógł czegoś nauczyć”. Wskazana przez badacza granica wieku – 45 lat – wynikała z tego, że do podczas realizacji swoich badań nie uwzględnił w nich osób starszych niż 45 lat. Obecne badania wskazują jednak, że podobne wnioski można wyciągać również w odniesieniu do osób w okresie późnej dorosłości.