Za umiejętności przewodzenia odpowiada obok inteligencji poznawczej i cech osobowościowych  przede wszystkim nasza inteligencja emocjonalna.

Inteligencja emocjonalna (ang. Emotional Intelligence, EI) to zbiór zdolności rozpoznawania własnych uczuć oraz stanów emocjonalnych innych ludzi, radzenia sobie z własnymi uczuciami, regulowania oraz używania ich, motywowania siebie i wpływania na innych. Kompetencje składające się na inteligencję emocjonalną są komplementarne wobec zdolności czysto intelektualnych, wyrażonych za pomocą ilorazu inteligencji. Inteligencja akademicka i wiedza książkowa niejednokrotnie to zbyt mało, by osiągnąć sukces zawodowy i sprawnie funkcjonować wśród ludzi.

W rozumieniu potocznym często zamiennie stosuje się takie terminy, jak dojrzałość emocjonalna, kompetencje emocjonalne i inteligencja emocjonalna. I choć wszystkie te pojęcia lokują się znaczeniowo blisko siebie, nie można ich traktować synonimicznie. Dojrzałość emocjonalną rozumie się jako zdolność znoszenia cierpień, zwiększanie pozytywnych, społecznie dodatnich reakcji emocjonalnych, emocjonalną niezależność od środowiska czy umiejętność udzielenia pomocy innym¹.

Jeszcze inni psychologowie utożsamiają dojrzałość uczuciową z brakiem poczucia niższości, zdolnością przystosowania się do grupy, poczuciem rzeczywistości i zdolnością adaptacji do okoliczności oraz brakiem agresywności.

O dojrzałości emocjonalnej świadczy umiejętność świadomego kierowania emocjami, zdolność autorefleksji, samokształcenie uczuciowe oraz odpowiedzialność za własne stany emocjonalne. Kompetencje emocjonalne natomiast to pewne umiejętności, nad którymi można pracować, modyfikować je, rozwijać, zmieniać i kontrolować².

Na zestaw kompetencji emocjonalnych składa się 10 różnych zdolności:

• świadomość własnych przeżyć emocjonalnych;
• umiejętność różnicowania emocji i werbalnego opisywania stanów emocjonalnych;
• umiejętność empatycznego wniknięcia w przeżycia innych ludzi;
• umiejętność różnicowania emocji korespondujących ze wspólną ekspresją od stanów pozbawionych ekspresji;
• znajomość kulturowych reguł i norm emocjonalnych;
• umiejętność wykorzystania wiedzy o partnerze interakcji w celu wnioskowania o jego przeżyciach;
• zdolność do akceptacji perspektywy interakcyjnej w relacjach interpersonalnych;
• zdolność do radzenia sobie z emocjami negatywnymi;
• wiedza na temat natury relacji interpersonalnych;
• zdolność do emocjonalnej samowystarczalności, akceptacja swojego emocjonalnego doświadczenia, równowaga emocjonalna, poczucie własnej skuteczności emocjonalnej i kontrola nad emocjami.

¹ D. Goleman: „Inteligencja emocjonalna”, Wydawnictwo Media Rodzina, 2007

² G. Zamorska: „Kompetencje emocjonalne i społeczne a funkcjonowanie w pracy”     www.wspia.eu/file/20342/23-ZAMORSKA+GRAŻYNA.pdf, 24.04.2017r

Mariola Kujańska - psycholog, mediator, edukator MEN, certyfikowany coach, Członek Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Od trzydziestu lat związana z poradnictwem psychologicznym, wykładowca. Prowadzi zajęcia z Psychologii Zarządzania w Wyższej Szkole Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi oraz zajęcia z komunikacji i negocjacji w Wyższej Szkole Biznesu i Przedsiębiorczości w Ostrowcu Świętokrzyskim. Przez 14 lat pełniła funkcję zastępca dyrektora Poradni Psychologiczno –Pedagogicznej w Rybniku. Przeprowadziła wiele szkoleń z zakresu umiejętności pracy z grupą, psychologii zarządzania, asertywności, komunikacji, motywacji, negocjacji, określania preferencji zawodowych.