Przeczytałam raport i znalazłam 2 rzeczy, które wzbudziły skrajne uczucia.

Autorzy piszą, że “Sięganie po tę (webinaria) formę szkoleń wydaje się najbardziej oczywistą drogą, ze względu na stosunkową łatwość w przeniesieniu szkoleń stacjonarnych, prowadzonych przez trenerów, w przestrzeń cyfrową. Wystarczy właściwie, że trener opanuje narzędzia do obsługi webinariów. Może przecież wykorzystać lub w niewielkim stopniu dostosować prezentację, którą wyświetlał w sali wykładowej, i szkolenie online gotowe.”

Nic bardziej mylnego.

W środowisku online o wiele trudniej utrzymać koncentrację, niż w sali szkoleniowej. Przygotowanie merytorycznego, użytecznego webinaria, to nie lada sztuka. Przemyślenie struktury, pomysły na drobne interakcje, stawianie pytań retorycznych i zagadek - to nie są rzeczy, które często spotyka się na webinariach. Kolejną rzeczą jest energia, z jaką mówi prelegent.  Nieliczni mają naturalny dar i entuzjazm w głosie, znakomita większość osób musi wypracować angażujący sposób mówienia.

To, co mnie bardzo ucieszyło, to (być może), ślad kursów kohortowych:

“Pracownicy pozytywnie oceniali szkolenia online, w których znaczącą rolę odgrywała praca grupowa lub wsparcie mentora.”

Uczenie się z innymi stanowi ważny czynnik wpływający na satysfakcję uczestnika czy uczestniczki szkoleń online.

Uważam, że kursy kohortowe to przyszłość learningu.

Od siebie dodam, że dane są w dużym stopniu reprezentatywne, ponieważ badanie ilościowe zostało wykonane na próbie ponad pięciuset pracowników. Co prawda stanowiska "od Sasa do Lasa", a przez to również wrażenie, że e-learning co innego znaczy dla prezesa, a co innego dla jego pracownika, ale zawsze warto docenić takie opracowanie, ponieważ pokazuje pewne trendy. A te są dosyć ciekawe (choć na pierwszy rzut oka stwierdzicie, że oczywiste). Szczególnie zachwyciło mnie to, jak wierzymy (lub nie) w nowoczesne narzędzia edukacji.