Moja biografia

Nazywam się Aleksandra Chomik. Jestem trenerką, animatorką i koordynatorką działań społeczno-kulturalnych. Od 8 lat pracuję z kobietami oraz z grupami seniorów dzieląc się moją wiedzą i doświadczeniem życiowym. 

Moja historia

Jako trenerka pracuję w oparciu o Model Uczenia się przez Doświadczenie. (Experiential Learning Model). Jednym z bardziej istotnych elementów pracy warsztatowej jest dla mnie praktyczny wymiar działań warsztatowych, ale również bazowanie na własnych doświadczeniach. Jestem bez reszty zakochana w pracy warsztatowej opartej na metaforze, włączającej techniki fototerapeutyczne.

EPALE odkryłam dzięki Ambasadorce Karolinie Suskiej, która zachęciła mnie do rejestracji na platformie. Okazało się, że EPALE to skarbnica wiedzy oraz inspiracji. Jestem bardzo wdzięczna za to, że powstała przestrzeń dająca tyle możliwości zdobycia wiedzy oraz podnoszenia swoich kompetencji. Wielokrotnie korzystałam z materiałów oraz narzędzi proponowanych przez użytkowników i Ambasadorów EPALE tworząc scenariusze warsztatów, spotkań i konferencji.

Nawet najpiękniejsze i najbardziej atrakcyjne działania planowane do realizacji dla grup, z którymi pracujemy, bez projektowania ich z nimi, nie mają sensu.

Często historia wygląda tak, że jako animatorzy, twórcy działań społecznych planujemy, wymyślamy. Wydaje nam się, że ten projekt będzie rewelacyjny, a kiedy przychodzi czas realizacji, nagle okazuję się, że klapa. Nie ma chętnych, ludzie nie są zadowoleni, a w nas rośnie frustracja.

To był moment zwrotny w mojej pracy. Ten, w którym zrozumiałam, że podstawą projektowania działań dla społeczności, w których działamy, jest wsłuchiwanie się w ich potrzeby, uważność na to, co przeżywają i co jest dla nich ważne oraz zbudowanie relacji. Uważam, że każdy projekt, tworzony dla konkretnej społeczności, warto by był poprzedzony spotkaniem oko w oko, ucho w ucho i uśmiech w uśmiech.

W sierpniu 2021 roku, wciąż w trakcie pandemii, stanęłam przed wyzwaniem stworzenia nowej grupy seniorów, która będzie spotykać się i działać. Piszę o tym, jako o wyzwaniu, bo często ci ludzie byli bardzo przestraszeni kontaktem z innymi, wycofani, a równocześnie tak bardzo potrzebujący drugiego człowieka i rozmowy. Wiedziałam, że podstawą pracy z nimi będzie danie im poczucia bezpieczeństwa, wysłuchanie ich obaw i potrzeb, ale też (co uważam, za tak samo ważne jak badanie potrzeb!) nawiązanie z nimi RELACJI. Początkowe tygodnie piliśmy razem herbatę, poznawaliśmy się, słuchaliśmy, śmialiśmy. To była przestrzeń pracy psychoprofilaktycznej, doładowywania ich akumulatorów rozładowanych pandemią i samotnością. Obserwowałam jak wielkie dobro rodziło się w grupie, które razem dzieli radości i troski.

To jest wspaniała podstawa do budowania długofalowych działań. W tym momencie ta społeczność jest otwarta na siebie nawzajem, chętna do działania i podejmowania nowych wyzwań. Coraz bardziej wie czego potrzebuje i chce o tym mówić. Moją historię zaczęłam od tego, że warto słuchać potrzeb ludzi, lecz by chcieli je nam opowiedzieć, trzeba zdobyć ich zaufanie i bliżej ich poznać.

Mam pewność, że moją rolą jako animatorki jest zbudowanie fundamentu do wspólnego bycia razem w grupie oraz uważne słuchanie potrzeb osób, z którymi pracuję. Czasami stawianie przed nimi wyzwań, a czasami pokazywanie, że ograniczenia są tylko w naszej głowie.