Sticanje znanja i usavršavanje vještina oduvijek je igralo značajnu ulogu u životu svakog čovjeka, ali se čini da nikad kao danas, u vremenu brzih i sveobuhvatnih pomjena na svim poljima, dopuna postojećih i usvajanje novih kompetencija ne igraju presudnu ulogu u kvalitetu života i rada savremenog čovjeka. Znanja i vještine ne stiču se samo tokom redovnog školovanja, njihova nadogradnja ne zavšava se sa završetkom fomalnog obrazovanja, već je čovjek današnjice suočen sa brojnim načinima ličnog i profesionalnog usavršavanja koji mu se plasiraju kroz različite oblike neformalnog i informalnog učenja. Neformalno učenje postalo je potreba svih onih koji žele više, bolje, kvalitetnije, savremenije. Izazovi su brojni, kako kada je riječ o samom kvalitetu ponuđenih sadržaja neformalnog obrazovanja, tako i kada se radi o njegovom (ne)priznavanju. Ako pođemo od pretpostavke da je kvalitet ponuđenih sadržaja usklađen sa propisima i nesporan, onda dolazimo do činjenice da je onome ko želi da se usavršava i napreduje vrlo važno i to koliko će i na koji način vrijeme i trud uložen u dodatnu obuku biti vrednovan i priznat.

Priznavanje prethodnog učenja omogućava utvrđivanje, dokumentovanje, vrednovanje i priznavanje ishoda učenja koji su ostvareni uprkos nedostatku formalnog obrazovanja u datom području, npr. kroz radno iskustvo ili razvoj ličnih interesovanja. Ono podržava lični i profesionalni razvoj pojedinaca i podstiče razvoj najvažnijeg od svih – ljudskog kapitala, stvarajući na taj način i bolje uslove i poboljšanje stanja na tržištu rada. Značaj priznavanja prethodnog učenja ili prethodno stečenih znanja prepoznale su brojne zemlje, a UNESCO je svojom definicijom iz 2012.godine naglasio da je priznavanje, vrednovanje i akreditacija (recognition, validation and accreditation) svih oblika ishoda učenja praksa koja omogućava jasniju vidljivost i uvažavanje cjelokupnog spektra kompetencija (znanja, vještina i stavova) stečenih u različitim situacijama, na različite načine i u različitim životnim razdobljima. Iz pomenute definicije proizilazi i činjenica da se kroz proces priznavanja odnosno dodjele službenog statusa ishodima učenja i kompetencijama, preko vrednovanja koje podrazumijeva da su ishodi učenja ili kompetencije nekog pojednica  vrednovane od strane nadležnog  tijela prema određenim standardima, putem prethodno propisanih metoda evaluacije, kao i akreditacije, kao niza postupaka koje nadležno tijelo preduzima na temelju vrednovanja ishoda učenja i kompetencija, a nakon toga isto tijelo priznaje i potvrđuje stečene kvalifikacije (izdavanjem sertifikata, diplome ili dodjeljivanjem titule), dolazi do društvenog prihvatanja potvrđenog neformalnog ili informalnog učenja, odnosno javnog prihvatanja onoga što neki pojedinac zna ili može da napravi.

Priznavanje prethodnog učenja nemoguće je posmatrati bez promišljanja o cjeloživotnom učenju koje obuhvata lični rast i  razvoj društvenih vještina u svim njihovim oblicima i kontekstima, kako u formalnim situacijama – školama, centrima stručnog obrazovanja, institucijama tercijarnog obrazovanja i centrima obrazovanja odraslih – tako i u sistemima informalnog poučavanja – kod kuće, na radnom mjestu i u zajednici. Upravo u činjenici da priznavanje prethodnog učenja pospješuje mobilnost i proces cjeloživotnog učenja, da ide zajedno sa porastom produktivnosti u sistemu obrazovanja i osposobljavanja, te da promoviše jednake mogućnosti za vrednovanje vještina i kompetencija, doprinosi društvenoj uključenosti, smanjenju siromaštva i osnaživanju društveno marginalizovanih grupa, leži njegov značaj kao ključnog faktora u cjeloživotnom učenju. Prednosti priznavanja prethodnog učenja ogledaju se i u činjenici da ono pruža podršku pripadnicima ranjivih gupa u društvu i olakšava povratak studenata zrelije životne dobi u akademski kontekst, pojedincima nudi ekonomske, obrazovne i društvene prednosti, a institucijama odnosno predavačima priliku za prenos stručnosti i rezultata vlastitih istraživanja pravo u praktično okruženje, kao i mogućnost razvijenije saradnje sa poslodavcima, dok poslodavci kroz ovaj proces dobijaju osnovne informacije o nivoima kompetencija svojih zaposlenih i još jedan metod više za motivaciju istih. Prednosti bilo čega, pa i priznavanja prethodnog učenja, svakako ne idu i bez izazova odnosno prepreka. One se u ovom slučaju ogledaju u različitim shvatanjima koncepta priznavanja, u izrazitom povjerenju u tradiciju i kulturu formalnog obrazovanja i jasnom nepovjerenju u neformalno i informalno učenje, u manjkavom pristupu informacijama, uvriježenom mišljenju da su postupci priznavanja složeni i dugotrajni, u visokim troškovima, nedostatku uključenosti svih zainteresovanih strana.

Ipak, koliko god prepreka da postoji ili se pojavi u procesu priznavanja prethodnog učenja, sve njih je potrebno posmatrati u svijetlu izazova jer priznavanje informalnog i neformalnog učenja ima promotivni potencijal za cjeloživotno učenje utoliko prije što prepoznaje njegovu vrijednost te pojedincima omogućava pristup formalnom obrazovanju, a istovremeno omogućava šire prezentovanje njihovih kompetencija potencijalnim poslodavcima. Imajući u vidu sve prethodno navedeno, promocija i traženje adekvatnih načina za priznavanje prethodnog učenja nameće se kao izuzetna potreba jer se ono smatra ključnim faktorom u razvoju koncepta cjeloživotnog učenja, budući da omogućava pripisivanje formalne vrijednosti ishodima učenja ostvarenima neformalnim odnosno informalnim putem.