Ciekawym zjawiskiem we współczesnym świecie są stale rosnące wymagania wobec ludzi. Stawiane są one coraz częściej we wszystkich dziedzinach życia bez względu na wiek. Tendencja ta uzewnętrznia się również w odniesieniu do edukacji. Działalność Uniwersytetów Trzeciego Wieku jest wielopłaszczyznowa i odpowiada na potrzeby starszych osób. Zaspokaja zarówno te potrzeby czysto poznawcze poprzez organizowanie licznych wykładów i seminariów poruszających różne dziedziny życia oraz towarzyszące tym wydarzeniom dyskusje. Przez przebywanie w grupie rówieśniczej tworzy się społeczność uniwersytecka, w której każdy ma swoje miejsce, co z kolei zaspokaja potrzebę poczucia przynależności do grupy. Uczestnictwo w takiej grupie daje seniorom możliwość poznania nowych osób, które są w podobnym momencie swojego życia, mają podobne zainteresowania i problemy. Jest to dobry grunt do nawiązania nowych znajomości lub nawet przyjaźni, co na pewno przeciwdziała samotności osób starszych. Kolejną ważną funkcją UTW to kompensowanie braków w wykształceniu, wiedzy, która służy lepszemu funkcjonowaniu w szybko zmieniającej się rzeczywistości, oferując np. zajęcia z obsługi komputera czy naukę języków obcych. Tym samym przeciwdziała to wykluczeniu społecznemu seniorów oraz pomaga w relacjach międzypokoleniowych, gdzie często barierą jest brak porozumienia i brak wspólnych tematów.

Szczególnie interesujące są przedstwione modele pracy z seniorami. Fenomenem dla mnie jest masowe wrecz powstawanie uniwersytetów trzeciego wieku w Polsce. Chyba żaden kraj nie może pochwalić się tak dużym ich przyrostem w ostatnich latach.