Moja biografia

Mam na imię Joanna i od wielu lat pracuję w kulturze. Wcześniej studiowałam kulturoznawstwo, więc można powiedzieć, że w swojej pracy zawodowej bardzo korzystam z wiedzy i znajomości wówczas zdobytych Od skończenia studiów pracowałam  przy różnych wydarzeniach kulturalnych i społecznych, jako producentka, menadżerka, kuratorka. Swoje życie związałam z Poznaniem, choć działam również ogólnopolsko i międzynarodowo.

Moja historia

Jeszcze podczas studiów założyłam własną firmę „Babiląd” i zaczęłam organizować Babie Targi, czyli wielkie wymiany odzieży, która często zalega w naszych szafach, by po jakimś czasie trafić na śmietnik. Przeraża mnie nadmiar produkowanych przez nas śmieci  I to był pomysł na to, co można z tym zrobić. Chodziło nie tylko o ekologię, ale również  społeczny i edukacyjny wymiar takich działań. Udało się stworzyć przestrzeń do spotkań, wymiany ciuchów oraz rozmowy – na różne tematy. Idea się przyjęła. Już od 15 lat organizujemy w Poznaniu i w całej Polsce takie targi. Osoby – nie tylko kobiety - chętnie wietrzą swoje szafy.
 

Przypadkiem w 2012 roku dostałam propozycję pracy jako rzeczniczka prasowa Międzynarodowego Festiwalu Filmów Animowanych Animator, z którym związałam się na  10 lat. Pełniłam w tym czasie bardzo różne funkcje. Między innymi przez rok byłam dyrektorką festiwalu, a przez następne kilka lat kuratorką i producentką jednego z wydarzeń branżowych. W międzyczasie współpracowałam też z innymi festiwalami, jak chociażby z  „Maltą”. Od zeszłego roku współpracuję z Międzynarodowym Festiwalem Filmów Młodego Widza Ale Kino!, gdzie zajmuję się koordynacją promocji oraz z Centrum Kultury Zamek, gdzie współkoordynuję projekt „Kino Otwarte”, który skupia się na stworzeniu dostępnej kultury filmowej, tak by w jednym czasie i przestrzeni, w sposób regularny, a nie tylko „od święta” mogły spotykać się podczas seansów filmowych kinomaniacy, niezależnie od poziomu sprawności, czy doświadczanej niepełnosprawności.

Wśród moich doświadczeń, którymi chciałabym się podzielić, jest szczególnie jedna, ważna dla mnie lekcja.  Wszystko zaczęło się bodajże w 2016 roku, kiedy wyjechałam na wolontariat do obozu dla uchodźców i uchodźczyń w Grecji, gdzie spędziłam niecałe dwa miesiące. Po powrocie do Poznania, razem z osobami z bardzo wielu różnych instytucji i organizacji pozarządowych, które spotkałam wcześniej na ścieżce zawodowej, stwierdziliśmy, że w obliczu wielkiego kryzysu humanitarnego zrobimy akcję „From Poznań with Love”.

W jej ramach zbieraliśmy pieniądze na zakup jedzenia i podstawowych środków dla osób z doświadczeniem uchodźczym przebywających właśnie w tym greckim obozie. Akcja się bardzo udała, również dzięki temu, że zaangażowało się bardzo dużo różnych instytucji z Poznania. Zbiegło się to z rozwojem różnych podobnych działań w Poznaniu. Od początku dla nas ważne było też to, żeby oprócz samej zbiórki, opowiadać historie osób zamkniętych w obozach i edukować o prawach człowieka.

Inicjatywa się rozwinęła i przekształciła w Poznańską Garażówkę, w ramach której działa wiele osób oraz organizacji, które się skonsolidowały i które stale ze sobą współpracują. Moim zdaniem bardzo ważne jest, by przekazywać historie osób z doświadczeniem uchodźczym, angażować społeczeństwo do pomocy i uwrażliwiać na drugiego człowieka. To wymaga stałej edukacyjnej pracy. Teraz to może już nie jest w Polsce tak odległa kwestia, jak to było w 2016 czy 2017 roku, kiedy mówiliśmy o całkiem odległych krajach, jak Grecja, Syria, Liban. Teraz mamy tę sytuację u siebie w Polsce i oczywiście przyniosła ona różne postawy, ale jest chyba postęp względem poprzedniej dekady.